Afgelopen zaterdag begonnen wij de dag met een coaching angst voor honden bij een lief, dapper meisje dat enorme stappen zet om haar angst te overwinnen.
Op het moment dat ik Lola uit de auto ga halen, loopt er iemand met een hond door de straat. Hond vindt het meisje interessant, baas blijft rustig staan en de hond snuffelt en begroet nieuwsgierig het meisje. Ze weet wat ze kan doen, maar we zijn nog volop vertrouwen en routine aan het opbouwen met Lola; deze ontmoeting is nog te spannend. De baas van de hond zegt heel bemoedigend;
‘hij doet niets hoor!’
Na werk volgt ontspanning dus lopen we samen een heerlijke grote ronde bij een nabij gelegen recreatiegebied. Tijdens de wandeling komen we langs een speeltuin. Een plek weer Lola van mij niet mag komen. Ze loopt netjes naast mij, maar ruikt opeens wat interessants en rent richting de speeltuin. Ik roep haar terug en zie op dat moment een moeder in de speeltuin haar kind optillen. Ze bedankt mij vriendelijk voor het terugroepen, ik zwaai en loop door. Vlak daarna hoor ik achter mij ‘hij doet niets hoor!’. Een andere hond is de speeltuin in gerend en draait vrolijke rondjes om het kind heen, dat inmiddels in paniek is. De baas roept de hond en ik hoor zeggen;
‘hij is lief hoor, hij doet niets!’
Hoe vaak ik deze zin wel niet hoor; in de straat, in het bos, op het strand, in het winkelcentrum.
Natuurlijk, lieve hondenbaasjes, vinden wij onze hond de leukste, liefste en braafste hond die er is. Maar niet iedereen vindt de begroeting van jou enthousiaste hond leuk. Voor mensen met angst zorgen dit soort incidenten voor een stapeling van angstige ervaringen bovenop de angst die er al is. Met als gevolg dat speeltuinen, bos, strand, recreatiegebieden, etc. vermeden gaan worden; een belemmering in het dagelijks leven.
Er is niets fijner dan lekker een rondje lopen met je beste maatje, samen plezier! Maar als we nu een klein beetje rekening met elkaar houden, is het voor iedereen een leuk uitje
